Gecenlerde „Yarin geri kalan hayatimin ilk günü“ diye bir twit yazdim. Gercekten de cok kararliydim aslinda hayatimi degistirmeye. Tabi ki bu kolay bir sey degil, ama az cok ise yaradi. Bu yolda ilerledigimi hissediyorum su anda. Mesela artik daha az seyi kafama takmaya calisiyorum. Ya da yapmam gereken islere verdigim öncelikleri degitirmeye basladim. En azindan artik gercekten burada olma nedenim olan okuluma daha öncelik veriyorum. Bu da belki basarimi yukari ceker. Kim bilir? Her ne kadar sonuna yaklasmis olmanin verdigi sikintilar ve motivasyon sorunlari okul kisminda ciddi sorunalra neden olsa da, yine de buna da sükür diyeyim.

Okul demisken, sonuna yaklastim, evet. Yaklasik olarak Mart ayinda bitecek diye umuyorum. Evet birazcik gecikme oldu, ama bu durum burasi icingercekten de normal. Benim tanidigim hicbir yükseklisans ögrencisi normal diye lanse edilen 4 dönemde egitimini tamamlayamiyor. Yani cok da gec degil benim bitirme tarihim. Saglik olsun, ne diyelim.

Yeni günlerimin eskilerden(bir kac gün öncesinden) cok da farkli olmamasi beni mutsuz ediyor. Hala istedigim kivamda degilim. Bazi seylerin üstesidnen gelmem lazim artik. Mesela, internette Istanbul’dan bir sürü insanla iletisim halindeyim, sanki hayatimdalarmis gibi. Degiller. Ben daha önce de yasadim bu durumu, yine yasiyorum. Eskiden hayatimda olan insanlari hayatimda gibi görüyorum hala. Ama ben bir ayrimdan gittigimde, diger tarafta kalanlar da yol aliyorlar. Tekrar anayola baglandigimda hicbir sey ayni kalmamis oluyor. Hem zaten ben arayip sormasam, kimsenin de umrunda degil. Ya da söyle söyleyeyim, insanlarin öncelikleri farkli. Ve ben artik onalrin arasinda degilim.

Bu durumu artik kabullendim, ama hala onlar ne yapmis, neler olmus demeden de duramiyorum. Bu da benim buradaki hayatimi etkiliyor, ister istemez. Neden? En basitinden, zaman. Baska bir nokta da(belki de en önemlisi) burada mutsuz oluyorum. Cünkü, burada yasadigim hayati hep oradakiyle karsilastiriyorum ister istemez. Insanlar bir sekilde birileriyle birlikte, bir seyler yaptikca, ya da eski günleri animsadikca mutsuz oluyorum, buradaki asosyal hayattan dolayi. Ve malesef buna karsi yapabielcegim cok az sey var.

Bugün yeni hayatimin ikinci günü. Eskisinden de cok bir farki yok üstelik. Yine mi kaybettik yoksa?

Biterken “Sevval Sam - Simdi Uzaklardasin” caliyordu…