bir süredir kendi hayatimi begenmemeye basladim. artik kendim icin pek de elle tutulur seyler yapmiyormusum gibi geliyor.

Eskiden ne kadar da heyecanliydim, fotograf cekmek icin. Sokaga cikardim, fotograf cekerdim mesela. her gittigim yere yanimda makinami da götürürdüm. simdilerde sevmedigimden degil, cekecek vizyonumu kaybettigimden olsa gerek pek kullanmiyorum artik makinami. bu da canimi fena halde sikiyor. Mesela gerek yeni, gerekse eski fotograflarima bakinca eskisi kadar iyi isler cikaramadigimi farkediyorum. artik aklimda kompozisyonlar dolasmiyor, o gözle bakmiyorum dünyaya, cevreme.

bunun yaninda, denizle olan iliskimi de pratikte kestim. ama isin kötü yani, deniz yerine gölde yapilabilen dalis ve yelken sporlarindan/cevrelerinden de uzaklastim. dalis sertifikam sorunsuz ama, amatör denizci belgem burada gecerli mi, bilmiyorum. zira burasi garip bir memleket. bana ikinci kez ehliyet aldirdilar. neymis, türkiye’deki ehliyet burada gecerli degilmis. neyse, entegrasyon önemli tabi, sorgulamamak lazim.

diyecegim o ki, yeni kararim su: evet, eskisi gibi iyi imkanlar yok bir cok konuda elimde. evet, fotograf cekerken insan karlsruhe’de cok cabuk demotive olabiliyor. evet, insanlar fotograflarinin cekildiklerini görünce kizginca bakiyorlar. evet, almanya’da deniz cok az ve bu yüzden yelken ya da dalis imkanlari türkiye’dekiler kadar iyi degil. ama yine de insanlar burada bunu basarabiliyorlar. ekstra caba harcamak lazim belki, ama o caba harcaninca da sorun kalmiyor.

yeni hedefim, hayattan biraz daha keyif alabilmek icin calismak. bakalim ne kadar basarili olacagim?